All posts by admin

Op hakken in joggingbroek met een coupe Ravage

Jogginsbroek hakkenJune, 37 jaar. Zelfstandig ondernemer.

Ondernemer op hakken!
Ok, ik geef schoorvoetend toe;…ik draag ze niet altijd.
Soms niet.
Goed dan, vaak niet.

Maar ik heb ze wel. Echt wel… denk nu niet dat ik niet charmant ben (zegt ze in haar joggingbroek en een ik-ben-toch-thuis-dus-waarom-zou-ik-mijn-haar-kammen- coupe).

En ik zie er ook heus niet uit alsof ik zojuist onder een tram vandaan ben gekropen. Natuurlijk niet zeg… (denkbeeldig kruis ik mijn vingers achter m’n rug). Indien nodig kan ik prima voor de dag komen en zie ik er in die situaties dus, al zeg ik het zelf, best goed uit. Toegegeven… ik moet wel m’n dag hebben, maar hee… iets met slakken en zout. Er zijn zelfs mensen die me typeren als aantrekkelijk en mysterieus.

Dat mysterieus klinkt altijd reuze intrigerend, maar staat volgens mij synoniem aan: “er is iets aan jou wat ik niet begrijp en ik kan je niet doorgronden. En wat ik niet begrijp is raar, maar dat kan ik natuurlijk nu niet zeggen dus noem ik je… mysterieeeeus” (met een langgerekt, bijna zwoel ‘eeeeus’).

De complimenteuze persoon in kwestie kijkt me ondertussen met toegeknepen ogen vragend aan, in de trend van “nou, is dat nu niet te lief van mij”.

Tuurlijk.

 Lipzitten en nekhijgen

Ik ben het type ondernemer die de voorkeur geeft aan thuiswerk. En dan bedoel ik ook echt letterlijk thuis werken.

Vanaf mijn 17e heb ik banen gehad. Bijbaantjes, vakantiebanen, blauwe maandagbanen en serieuze ‘echte’ banen. Van het inpakken van 3000 Delfts Blauwe tegeltjes, de verkoop van vaten nieuwe haring met uitjes, reisadviseuse tot bedrijfsleider binnen de detailhandel. Totdat ik de stap nam om zelfstandig ondernemer te worden en samen met mijn partner een eigen bedrijf oprichtte.

En met partner bedoel ik in deze die man waar ik al 13 jaar lang mijn tandpasta mee deel. Mijn man en ik hebben een eigen bedrijf. Bedrijfje. Maar we doen het goed samen en we genieten!

Maar zit je dan niet de hele dagen op elkaars lip?” is vaak de verbaasde vraag van mensen. De vrouw kijkt me verwonderd aan, zich afvragend wat ik dan eigenlijk doe binnen het bedrijf van mijn man (want zo stereotype wordt er anno 2015 nog vaak gedacht). Haar eigen man met bierbuik (als we het toch over stereotypen hebben) trekt licht met zijn wenkbrauw, kijkt tersluiks naar zijn vrouw, een nauwelijks zichtbare aanspanning van de kaakspieren.

Ik zou er niet aan moeten denken om dat mens (zijn eigen vrouw welteverstaan) de hele dag in m’n nek te voelen hijgen” zie ik hem fronsend denken.

Nou, dan moet je zeker wel vaak bij de baas komen he June” wordt er gegrapt. “De secundaire voorwaarden he… tja!” knipoogt bierbuik terwijl hij semi- verontschuldigend zijn afgezakte schouders ophaalt. Er wordt schaterend gelachen en bierflesjes worden tegen elkaar geklonken alsof ze zojuist de marathon van New York hebben afgelegd. Het onderwerp is van de baan. Ik laat het maar zo.

Als het erop aankomt valt er zakelijk gezien weinig te hijgen in ‘s mans nek noch iets te doen met een lip, al dan niet zittend. Ondanks dat we één huis bewonen; de man en ik zien elkaar door drukte te weinig om ons dermate te ergeren aan elkaar dat we niet samen een bedrijf zouden kunnen runnen.

Oh absoluut… heb je even? We hebben meer dan regelmatig bonje, maar dat gaat over de ‘normale’ dingen. Je kent het wel… het slecht luisteren van de man, het in het geheel niet willen luisteren van de man, of het feit of de man überhaupt wel de capaciteit heeft om te luisteren.

 Grijp kansen aan!

Als zelfstandig ondernemer heb je het druk. Erg druk. Het woord ZZP-er is mijns inziens een verkeerde benaming voor de ondernemer van nu. Want zeg nou zelf; denken we bij een ZZP-er niet aan iemand die zich laat inhuren voor klusjes en op komt dagen wanneer het hem of haar uitkomt? De zelfstandig ondernemer van nu moet echter flink aan de weg timmeren, moet soms meer dan hard werken en moet op eigen krachten zijn of haar kop boven water houden. De ondernemer van vandaag werkt doorgaans hard.

Werknemer in dienstverband of zelfstandig ondernemer; een ieder moet datgene doen in het leven wat hem of haar het beste ligt en waar, als het even kan plezier aan beleefd wordt. En binnen dat kader, of dat nu als werknemer of als zelfstandig ondernemer is… grijp kansen aan! Het hoeven geen grote stappen te zijn. Niet iedereen voelt zich prettig bij een drukke, hectische baan waar elke nieuwe dag anders is dan de vorige dag. Maar laten we proberen om wel de mogelijkheden te benutten die gegeven worden.

Een nieuwe opdracht, een extra taak, het volgen van een cursus. Sla niet direct de kansen af die geboden worden. Voor we het weten verzanden we in een behaaglijk maar eentonig patroon. Het bekende voelt veilig en we bevinden ons in de eigen comfortzone. Toch betrap ik mijzelf er weleens op dat ik moet oppassen voor luiheid en gemakzucht. Soms is het goed om onszelf ‘wakker te houden’. Probeer om actief te blijven en probeer eens dingen uit die je normaliter wellicht niet zo snel gedaan zou hebben. Wie weet… bevalt het en kan je meer dan je dacht!

Ik kijk met een half oog in de grote spiegel aan de muur naast me. Eigenlijk mag ik zelf ook wel wat aan m’n kansen doen bedenk ik me. De man komt zo thuis. Die ene, met die nek en die lip.

Onderweg naar de badkamer zie ik via de openstaande schuifdeur van m’n kast een mooi paar felrode pumps staan. Met flinke, zo niet enorme hak. “Zal ik…” denk ik gekscherend, terwijl ik m’n afgezakte joggingbroek hoger optrek. Ik pak m’n borstel en haal ‘m snel door m’n haren. Dat moet voldoende zijn voor nu.

Morgen is er weer een dag.

Mét nieuwe kansen.

Altijd.

X June

Zal ik je een foto sturen?

selfie man“Zal ik je een foto sturen?”

Inmiddels gaat mijn hartslag omhoog bij het lezen van deze vraag.
Elke keer als ik ‘m zie verschijnen in mijn berichten zeg ik tegen mijzelf: “daar gaan we weer….. en ik maar denken dat hij leuk was.”

In de meeste gevallen duurt het even voordat ik deze vraag krijg. Maar mijn ervaring is dat hij komt, soms binnen een dag en anders binnen een week.
Vooral mannen die ik op Tinder ontmoet zijn nogal snel in het sturen van foto’s.
Bij de anderen heb je meer geluk, dan duurt het wat langer, maar uiteindelijk….

En nee, ik word er niet blij van!

Het begint vaak met een leuke chat over gewone dagelijkse dingen. Zoals het meestal bij een eerste kennismaking gaat. Over wie je bent, wat je doet.
De heren hebben inmiddels wel geleerd dat ze in de meeste gevallen bot vangen als hun eerst zin is: ‘Zullen we n**ken?’.

Eerlijk gezegd vind ik dat een prima openingszin. Dan weet ik waar ik aan toe ben. Kort en duidelijk! Dat heb ik liever dan dat ik mijn kostbare tijd besteed aan mailen, chatten, bellen of whatsappen. En er uiteindelijk pas na een paar dagen of weken achter kom dat sex het eigenlijke en enige doel is.

Maar….. daar gaat deze blog niet over. Het gaat over het verschil van mening van mannen en vrouwen over het sturen van foto’s. Een groot deel van de mannen denkt dat wij, vrouwen, ze niet meer kunnen weerstaan als ze een foto sturen van hun naakte lijf, of zelfs erger, een specifiek onderdeel van dat naakte lijf.

Een van mijn contacten zei op een gegeven moment na het sturen van een foto van zijn geslachtsdeel:

“Zo…. dit kun je niet weerstaan”.

En hij vervolgde met: “Nu wil je vast snel met mij afspreken”.
“Ehhhh, nee, dat wil ik niet”, dacht ik…. ik wil nu juist helemaal níet meer afspreken!
Heel trots appte hij toen: “en ja, maak je vriendinnen maar jaloers”. Met een smiley! Jaloers?? Laat me niet lachen…. en lachen, dat deden we des te harder!
Inmiddels heb ik een behoorlijke verzameling naaktfoto’s van het hele lijf, gedeeltelijk lijf, of alleen van losse onderdelen.

 

Ja, ik geef ‘t toe: ik verzamel ze!

 

Wat mij overigens wel positief verbaast is de creativiteit waarmee de foto’s worden genomen. Daar heb ik een grote bewondering voor. Sommigen zijn echt heel creatief in het verbergen van hun hoofd of andere lichaamsdelen! Ik zou daar graag bij geweest zijn. En vraag mij af wie ze ingeschakeld hebben.

 

Zou zijn moeder deze foto gemaakt hebben?

 

Maar goed…. Wat ik vooral niet begrijp is dat vele mannen eerst vragen: “zal ik een foto sturen?”. En als ik dan antwoord dat ik hem liever op een later (romantisch) moment wil ontdekken, of soms bot: “nee!” zeg, of netjes vertel dat ik daar niet van gecharmeerd ben, krijg hem toch…. die foto.
Vervolgens leg ik uit dat het bij vrouwen (althans de vrouwen die ik ken) anders werkt. Wij raken niet zo opgewonden van naaktfoto’s. Wij houden meer van ervaren en voelen. Romantiek of in ieder geval een (fysieke) klik.
Waarop er van de kant van de heren vaak een excuus komt: “gooi ze maar snel weg dan” Of “oh sorry”. Maar de leukste blijft toch:

 

“Oh, ik dacht dat je dat niet meende…..”

 

Alsof er niets was gebeurd kreeg ik de volgende dag de vraag om een wederdienst: “jij bent aan de beurt!”. Ik reageerde naïef: “Aan de beurt voor wat??”
“Een foto!!” antwoordde hij. “Ik heb er een gestuurd, nu ben jij aan de beurt!”

Ik vertelde dat ik zijn foto niet gepast vond en er dus geen van mijzelf ging maken, laat staan versturen….. Vertelde hem dat we (mijn vriendinnen en ik) er wel om gelachen hadden, maar dat het meer ‘om te huilen’ was. En vervolgens raakten we verzand in een discussie over uniciteit. Hij werd boos en zei: “Ik zou een foto van jou nooit aan iemand laten zien of delen, hij is ‘for my eyes only’”.
Daar geloof ik dus niets van….

 

“Geloof je het zelf??” Vroeg ik hem?

 

Ik deel zulke foto’s niet, stuur ze niet door en plaats ze ook niet op facebook. Ik laat vriendinnen wel meegenieten. We hebben lol, verbazen ons en slaan soms stijl achterover….
Zouden mannen dat echt niet doen? Ik wil het eigenlijk niet eens weten.
Ik wil niet weten of ik over tafel ga onder het genot van een biertje, of dat ik verstuurd wordt in een PB of via Whatsapp….

 

Dus… ik stuur geen naaktfoto’s over het web. Nu niet en nooit niet. Overal in de media wordt je hiervoor gewaarschuwd: jonge meisjes die zichzelf overal op het web terugvinden. Voorbeelden genoeg! Met of zonder hoofd, met of zonder zwarte balk, zogenaamd onherkenbaar. Misschien voor anderen onherkenbaar, maar niet voor jezelf. Ik zou mijn eigen foto altijd herkennen, ook zonder hoofd!

 

Dus: Ik wil het niet en ik doe het niet!

 

Noem me preuts, achterbaks, flauw, saai, ongeïnteresseerd, of niets mee te beleven.
Het kan me niet schelen. Als je niet verder wilt kijken dan mijn decolleté, mijn billen, mijn naakte lijf of mijn jeweetwel. Dan wil ik jou niet!

 

Wat mij betreft gaat daten om verbinding leggen, connectie maken, elkaar ontdekken. Wij vrouwen willen lachen, flirten en lol hebben. Als je alles al weggeeft voordat er überhaupt iets is begonnen, wat blijven er dan nog voor verrassingen over?

Eva

 

 

 

 

Ondernemer met!

Doe eens niet ‘niet’!

Ik liep een keer door een basisschool … Het idee, ik in een basisschool, dat is al behoorlijk angstaanjagend, maar dat terzijde.
Overal zag ik posters hangen, met teksten er op dat we moeten stoppen met pesten, dat pesten niet fijn is, en dat pesten meer impact heeft dan je denkt. Waarschijnlijk vanwege een ‘stop het pesten’ thema.   Dat kinderen niet mogen pesten lijkt met duidelijk, maar …, wat mogen [moeten] ze dan wel?

 Wat is de boodschap die hier wordt uitgedragen?

Pesten is het signaal wat ik steeds krijg bij mijn wandeling door deze school. Pesten, Pesten en nog eens …pesten. Dit kan toch niet de bedoeling zijn!
Ik zou zeggen; Geef de campagne een andere naam: ‘wees lief voor elkaar’ of ‘sla een arm om mij heen’ of ‘je verdient een klap op je schouder’. Zo kan ik er nog wel 10 bedenken (Als we toch in de gewelddadige sfeer willen blijven).

plaatje pesten trittico

Wat ik me steeds vaker afvraag is; hoe komt het toch dat we in zo vaak niet-woorden gebruiken?
Ook in mijn coaching hoor ik klanten regelmatig zeggen, ik wil niet dat… of ik weet wel wat ik niet wil. Draai het om! Wat wil je wel? Ja, die vraag is lastig, daar moet je even over nadenken. Maar het is de enige manier om doelen na te streven en te veranderen. Geef aan wat je dan WEL wilt.

Even een testje: denk eens NIET aan een roze olifant: wat zie je? Juist!
Je krijgt een verkeerde beeldvorming door de ’niet’ woorden.

Ik vind ze heel onlogisch, de ‘niet’ woorden, want daarmee vestig je de aandacht op dingen die er niet zijn, of die je niet wilt. Vestig de aandacht op de dingen die er wel zijn!
Want: Wat je aandacht geeft, dat groeit! Dus zo ook die roze olifant.

Nog één in deze categorie:

 Oh, dus u bent ZZP-er?

…. zegt die eerst nog ogenschijnlijke aardige meneer tegen mij op een business event. ‘Nee, ik ben ondernemer, zelfstandig, ondernemer’ zeg ik, terwijl ik de vlekken in mijn nek probeer te maskeren …

Dat zelfstandige klopt wel, maar de rest? Zo voel ik het niet.
Ik ben een ondernemer, een ondernemer ‘met’ samenwerking, onderlinge afspraken en zakelijke verbindingen. Ik heb geen medewerkers in dienst, waarom zou ik, als ik prima collega ondernemers kan inhuren om werkzaamheden voor mij te doen. Werkzaamheden waar ik niet zo goed in ben of werkzaamheden die ik gewoon niet leuk vind, die besteed ik uit. Zo ‘heb’ ik een boekhouder, een marketeer, een tekstschrijver, een coach, een netwerk beheerder en een webbouwer. En omdat iedereen zijn eigen kwaliteiten heeft doet iedereen waar hij/zij goed in is en blijft de onderlinge relatie duidelijk!

Dus laat mij lekker ondernemer zijn, één MET kwaliteiten, kennis, creativiteit, werklust en briljante ideeën.

images-8

En leer vooral de kinderen dat ze lief voor elkaar moeten zijn, dat het leven het leukst is als je elkaar kunt helpen en met elkaar kunt lachen, spelen, zingen en dansen.

Ik ga ervoor!

Wendy

Voor wat hoort wat….

De mensen die mij kennen weten het nu zo onderhand wel, ik ben aan het daten.
Ik ben het na een jaar of 6 wel zat om ‘Happy Single’ te zijn. Ik word steeds minder ‘Happy Single’. Ik ben er klaar mee. Voornamelijk met de kleine dingen, de kleine beslissingen: Wat eten we (lees: ik) vandaag. En wat zullen we dit weekend eens gaan doen? Alles alleen beslissen, bah, geen zin meer in! Dus sta ik weer eens op een aantal datingsites, probeer ik Tinder uit (ja echt) en zijn mijn vriendinnen ingeschakeld als ‘Matchmaker’.

Het is niet voor het eerst dat ik aan het daten ben geslagen. Af en toe verzamel ik weer moed en stort ik mij opnieuw in deze bizarre wereld! Ik had echt vertrouwen in de mensheid, maar als je gaat daten, dan weet niet wat je overkomt…… Ik sta steeds weer versteld, toen en nu weer!
Een van mijn eerste ervaringen in dateland was een hilarische binnenkomer!

Een leuke man schrijft mij.

Dat is op zich al bijzonder. Maar daarover later een keer! Hij is vlot in zijn mail, ad rem, grappig en vermakelijk. Mijn motto is ‘daten is weten’ dus een afspraak volgt. We spreken af in een café bij mij in de buurt.
Aangezien ik slecht ben in het herkennen van mensen vanaf een foto ga ik vroeg, dan ben ik in ieder geval niet degene die zoekend in het café rondloopt en mannen aanklampt die enigszins op mijn date lijken.

Ik zit met mijn gezicht naar de deur, strategisch, zodat ik iedereen binnen zie komen. En ja, daar is hij, ik herken hem, de foto bij zijn profiel klopt in ieder geval.

“Mag ik naast je zitten?” vraagt hij.

IMG_0616Ik ben verbaasd, ja natuurlijk mag dat, maar waarom náást mij? En ja, daar had ik al nattigheid moeten voelen……
Na enkele minuten (jaja) voel ik een hand op mijn knie, ik schuifel ongemakkelijk op mijn stoel, is dit de normale gang van zaken op een date? Is dit wat ze verstaan onder ‘daten is weten’ of is het eigenlijk ‘daten is voelen en vervolgens weten’?
Ik ben overdonderd, ben ik zo preuts? Gaat daten zo? Is dit standaard voor een eerste date? De vragen schieten door mijn hoofd. Doordat ik zo verbaasd ben is mijn assertiviteit als sneeuw voor de zon verdwenen.

Ik hoor mijzelf nog denken: ach wat maakt het uit, het is maar mijn knie, zo erg is dat niet. (duhh)
Maar al snel verlaat zijn hand mijn knie, ik verkramp!

Je voelt je niet zo op je gemak merk ik…..

Nee, vind je het gek, ik dank god op mijn blote knieën dat ik na veel wikken en wegen een broek heb getrokken, waarschijnlijk heb ik dit van tevoren aangevoeld. Normaal gesproken zou ik op een eerste date in een jurkje zijn gegaan. Mijn interesse in deze man is weg, mijn zin in het gesprek ook, deze graaicultuur bevalt me helemaal niet. Niet dat ik er wat van zei, daarvoor was ik te schijterig!
Ik snap er helemaal niets van, van hem, van mijzelf, normaal heb ik mijn woordje wel klaar!

Deze man gaat het niet worden!

Mijn besluit staat vast, wegwezen! Hoe gaan we dit gesprek netjes afronden? Ik raap mijn moed bij elkaar (hoe erg?!?) en vertel de man dat ik het erg gezellig vond, maar nu toch echt moet gaan. Hevig teleurgesteld loopt hij met mij mee naar de auto. Hij probeert tijdens het lopen nog een paar keer mijn hand te pakken, maar deze gris ik snel weg.
Bij de auto aangekomen bedank ik hem voor de ‘gezellige’ afspraak en zoen hem op de wang. ‘We mailen’…. (NOT)… hoor ik mijzelf zeggen.

“Krijg ik geen zoen??” vraagt hij terwijl ik al half in de auto zit.“Ehh, die heb ik je net gegeven toch?” Zeg ik, opnieuw verbijsterd. “Nee, ik wil een echte, je weet wel”.
“Dat gaat niet gebeuren” antwoord ik. Mijn grens is bereikt. De assertiviteit is terug, ik ga door met waar ik mee bezig was: Instappen.

“Ja dat is helemaal mooi, je laat mij jouw koffie en een wijntje betalen, maar ik krijg er niets voor terug?” Hij klinkt boos, trekt aan mijn deur en probeert zijn hoofd naar binnen te wurmen. Geïrriteerd geef ik een ruk aan mijn deur, deze slaat dicht en ik rijd zo snel als ik kan de parkeerplaats af. Brrrr wat een engerd, is dit leuk? Gaan we zo met elkaar om? Is dit de wereld van de dates?
Voor wat hoort wat?

Bang was ik niet..

Ik heb mij gelukkig niet bedreigd gevoeld of angstig, zo erg was het niet, maar een leuke date? Nee, zo gaat deze niet de boeken in!
Maar als ik dacht dat ik er goed vanaf was gekomen, dan had ik het mis. Voordat ik thuis was had ik de eerste haat-mails en sms’jes al binnen. Waar ik het lef vandaan haalde om met zo een uitdagende foto (alleen mijn hoofd stond erop) hem zo verkeerd te informeren en te belazeren.
Het was toch duidelijk dat ik uit was op meer, dat ik er wel pap van lust!
Gelukkig is hij na twee weken gestopt met mailen en sms-en. Maar inmiddels was mijn ego geknakt en zat de moed in mijn schoenen……

Maanden later kreeg ik nog een sms van betreffende meneer: “Ik ben heerlijk met vakantie! Kamperen aan het Gardameer, daar had jij nu ook lekker kunnen zitten!”

Ik heb geantwoord: “Veel plezier! Ik ben heerlijk aan het shoppen in Milaan, meer mijn ding……..”
Ik ben nog nooit in Milaan geweest! Maar ik kon het niet laten!

Eva

De Wachtkamer

_DSC4899Ik ben mijn hele leven al enorm gedreven. Waar die drive vandaan komt ik weet ik niet, maar als kind had ik hem al!
Ik wil altijd maar door, ik wil leren, groeien, ik wil verder.
Maar ik ben van tijd tot tijd ook wel eens uitgeblust en moet dan even een pas op de plaats maken. Tijd nemen voor bezinning. Even stilstaan bij wat er is, wat er is gebeurd, wat er misschien nog komen gaat en even stil staan bij wat er om je heen gebeurt.

­­Maar, als je zoals ik geboren bent met een drive, een gevoel dat je telkens door wilt, dan is stilstaan lastig. Ik kan mij daar meestal niet aan overgeven en heb op die momenten moeite om mij te ontspannen en ben dan slecht in staat om iets voor mijzelf te doen. Ik voel me lusteloos, rusteloos en soms zelfs waardeloos….

Nu weet mijn ratio dat een pauze af en toe noodzakelijk is en dat dit nodig is om bij te komen. Soms moet ik even stilstaan, even reflecteren, resumeren en overdenken wat ik heb bereikt. Bedenken wat ik nog wil doen en de doelen die ik mezelf heb gesteld in heroverweging te nemen. Maar…. mijn gevoel denkt daar dan anders over. Op zo’n moment heb ik het gevoel dat ik niet vooruit en niet achteruit kan.

 En daar zit ik dan……

Eigenlijk zit ik op zo een moment in ‘de wachtkamer’. Een wachtkamer (waar dan ook) is ook zo’n plek waar je geen kant op kunt. Je kunt niet terug, want dan mis je de afspraak waarop je zit te wachten. Maar je kunt ook niet door, omdat diegene waar je de afspraak mee hebt nog niet klaar is voor jou.
Misschien is het vreemd, maar in een wachtkamer heb ik nooit moeite om mij te vermaken. Er is altijd wel iets te dromen, te bekijken of te lezen. Even een mindfull momentje voor mezelf, stil staan bij wat is, en wat komen gaat. Verstand op nul, blik op oneindig, lekker even genieten van het moment. Ik moet even niets want ik kan niets….

Waarom neem ik niet vaker plaats in de wachtkamer… maar dan de wachtkamer van mijn leven?
Even de tijd nemen om stil te staan en te wachten op wat er komen gaat. Dat er wat gaat komen is zeker! Want die afspraak staat. Nieuwe plannen, nieuwe ideeën, maar nu even niet!

 Heerlijk…. even om mij heen kijken!

Terug kijken op gestelde doelen en de balans opmaken.
Ook een trein die altijd maar doordendert moet van tijd tot tijd in de remise voor onderhoud. Dus waarom zou ik daar ook niet even de tijd voor nemen? Lekker uitslapen, bijkomen, genieten van het niets doen: “Il dolce far niente”. Huis opruimen, rommel weggooien, ongebruikte spullen opruimen of weggooien, ruimte maken in mijn kasten.

 Even achterom kijken…..

Terug kijken is gezelliger en effectiever als je dit met iemand anders doet. Een coach, een goede vriendin of een collega. Met een ander sparren over wat je hebt bereikt, wat je hebt gedaan. Zij kijken soms heel anders aan tegen de dingen die jij in je leven hebt gedaan.

Zelf zie ik het nooit zo duidelijk, vind het meestal logisch of vanzelfsprekend wat ik heb gedaan.
Het is dus best fijn om tijd door te brengen in mijn eigen wachtkamer. Om daar eens lekker te gaan zitten, eventueel de muren opnieuw te schilderen of een nieuw schilderij op te hangen. Tijd om nieuwe dromen te dromen. Oude dingen weg te gooien, afgeronde zaken op te bergen en daarmee plaats te maken voor nieuwe ideeën, nieuwe doelen en nieuwe uitdagingen.

 En dan zwaait de deur open…….

Degene of hetgene waar je op zat te wachten is daar…. jij bent aan de beurt! Je staat op, en loopt de wachtkamer uit en zo de toekomst in.

Je bent er klaar voor! Het is tijd, jouw tijd!

Wendy

Als vrouw van in de 40…..

Young Woman Lying on Stomach on GrassIk moet er niet aan denken….. om oud te worden als een stijve en stramme vrouw.
Je kent het misschien, het leven van een single ondernemer.
Ik werk te veel, sport te weinig (nooit), slaap te weinig, vergeet te eten of eet onregelmatig, vergeet niet te drinken, borreltje hier, netwerkje daar, bitterballetje er bij. Kortom ingrediënten waarop ik geen lang en gezond leven zal leiden dus het roer gaat om!

Ik ga sporten. Ik moet, ik moet, ik moet (van mezelf) Continue reading Als vrouw van in de 40…..