“Zal ik je een foto sturen?”

Inmiddels gaat mijn hartslag omhoog bij het lezen van deze vraag.
Elke keer als ik ‘m zie verschijnen in mijn berichten zeg ik tegen mijzelf: “daar gaan we weer….. en ik maar denken dat hij leuk was.”

In de meeste gevallen duurt het even voordat ik deze vraag krijg. Maar mijn ervaring is dat hij komt, soms binnen een dag en anders binnen een week.
Vooral mannen die ik op Tinder ontmoet zijn nogal snel in het sturen van foto’s.
Bij de anderen heb je meer geluk, dan duurt het wat langer, maar uiteindelijk….

En nee, ik word er niet blij van!

Het begint vaak met een leuke chat over gewone dagelijkse dingen. Zoals het meestal bij een eerste kennismaking gaat. Over wie je bent, wat je doet.
De heren hebben inmiddels wel geleerd dat ze in de meeste gevallen bot vangen als hun eerst zin is: ‘Zullen we n**ken?’.

Eerlijk gezegd vind ik dat een prima openingszin. Dan weet ik waar ik aan toe ben. Kort en duidelijk! Dat heb ik liever dan dat ik mijn kostbare tijd besteed aan mailen, chatten, bellen of whatsappen. En er uiteindelijk pas na een paar dagen of weken achter kom dat sex het eigenlijke en enige doel is.

Maar….. daar gaat deze blog niet over. Het gaat over het verschil van mening van mannen en vrouwen over het sturen van foto’s. Een groot deel van de mannen denkt dat wij, vrouwen, ze niet meer kunnen weerstaan als ze een foto sturen van hun naakte lijf, of zelfs erger, een specifiek onderdeel van dat naakte lijf.

Een van mijn contacten zei op een gegeven moment na het sturen van een foto van zijn geslachtsdeel:

“Zo…. dit kun je niet weerstaan”.

En hij vervolgde met: “Nu wil je vast snel met mij afspreken”.
“Ehhhh, nee, dat wil ik niet”, dacht ik…. ik wil nu juist helemaal níet meer afspreken!
Heel trots appte hij toen: “en ja, maak je vriendinnen maar jaloers”. Met een smiley! Jaloers?? Laat me niet lachen…. en lachen, dat deden we des te harder!
Inmiddels heb ik een behoorlijke verzameling naaktfoto’s van het hele lijf, gedeeltelijk lijf, of alleen van losse onderdelen.

 

Ja, ik geef ‘t toe: ik verzamel ze!

 

Wat mij overigens wel positief verbaast is de creativiteit waarmee de foto’s worden genomen. Daar heb ik een grote bewondering voor. Sommigen zijn echt heel creatief in het verbergen van hun hoofd of andere lichaamsdelen! Ik zou daar graag bij geweest zijn. En vraag mij af wie ze ingeschakeld hebben.

 

Zou zijn moeder deze foto gemaakt hebben?

 

Maar goed…. Wat ik vooral niet begrijp is dat vele mannen eerst vragen: “zal ik een foto sturen?”. En als ik dan antwoord dat ik hem liever op een later (romantisch) moment wil ontdekken, of soms bot: “nee!” zeg, of netjes vertel dat ik daar niet van gecharmeerd ben, krijg hem toch…. die foto.
Vervolgens leg ik uit dat het bij vrouwen (althans de vrouwen die ik ken) anders werkt. Wij raken niet zo opgewonden van naaktfoto’s. Wij houden meer van ervaren en voelen. Romantiek of in ieder geval een (fysieke) klik.
Waarop er van de kant van de heren vaak een excuus komt: “gooi ze maar snel weg dan” Of “oh sorry”. Maar de leukste blijft toch:

 

“Oh, ik dacht dat je dat niet meende…..”

 

Alsof er niets was gebeurd kreeg ik de volgende dag de vraag om een wederdienst: “jij bent aan de beurt!”. Ik reageerde naïef: “Aan de beurt voor wat??”
“Een foto!!” antwoordde hij. “Ik heb er een gestuurd, nu ben jij aan de beurt!”

Ik vertelde dat ik zijn foto niet gepast vond en er dus geen van mijzelf ging maken, laat staan versturen….. Vertelde hem dat we (mijn vriendinnen en ik) er wel om gelachen hadden, maar dat het meer ‘om te huilen’ was. En vervolgens raakten we verzand in een discussie over uniciteit. Hij werd boos en zei: “Ik zou een foto van jou nooit aan iemand laten zien of delen, hij is ‘for my eyes only’”.
Daar geloof ik dus niets van….

 

“Geloof je het zelf??” Vroeg ik hem?

 

Ik deel zulke foto’s niet, stuur ze niet door en plaats ze ook niet op facebook. Ik laat vriendinnen wel meegenieten. We hebben lol, verbazen ons en slaan soms stijl achterover….
Zouden mannen dat echt niet doen? Ik wil het eigenlijk niet eens weten.
Ik wil niet weten of ik over tafel ga onder het genot van een biertje, of dat ik verstuurd wordt in een PB of via Whatsapp….

 

Dus… ik stuur geen naaktfoto’s over het web. Nu niet en nooit niet. Overal in de media wordt je hiervoor gewaarschuwd: jonge meisjes die zichzelf overal op het web terugvinden. Voorbeelden genoeg! Met of zonder hoofd, met of zonder zwarte balk, zogenaamd onherkenbaar. Misschien voor anderen onherkenbaar, maar niet voor jezelf. Ik zou mijn eigen foto altijd herkennen, ook zonder hoofd!

 

Dus: Ik wil het niet en ik doe het niet!

 

Noem me preuts, achterbaks, flauw, saai, ongeïnteresseerd, of niets mee te beleven.
Het kan me niet schelen. Als je niet verder wilt kijken dan mijn decolleté, mijn billen, mijn naakte lijf of mijn jeweetwel. Dan wil ik jou niet!

 

Wat mij betreft gaat daten om verbinding leggen, connectie maken, elkaar ontdekken. Wij vrouwen willen lachen, flirten en lol hebben. Als je alles al weggeeft voordat er überhaupt iets is begonnen, wat blijven er dan nog voor verrassingen over?

Eva